Færeyinga saga er afar athyglisverð og reyndar bráðskemmtileg þó undirtónninn sé harmrænn á köflum. Menn hafa gjarnan flokkað þessa sögu með Íslendingasögum þótt atburðir hennar tengist ekki Íslandi eða Íslendingum; en líkt og Íslendingasögurnar er þar fjallað um bændur og bændahöfðingja (en ekki þjóðhöfðingja líkt og t.d. í Orkneyinga sögu). Sögusviðið er Færeyjar á 10. öld. En um ritunartíma er það að segja að fræðimenn greinir nokkuð á um hann; hefð er fyrir því að telja frumgerð Færeyinga sögu gamla, nánar tiltekið frá því fyrir 1220 en síðan hafa komið fram hugmyndir um að hún sé ekki skráð fyrr en seint á 13. öld.

Þrándur í Götu er áberandi persóna í sögunni, slóttugur í meira lagi og hugsar mest um eigin hag (sbr. orðtakið að vera einhverjum þrándur í götu), og minnir hann jafnvel á hinn viðsjála Óðin. En Þrándur í Götu er andvígur höfðingjum Noregs sem ásælast eyjarnar, og fær hann hugsanlega nokkra samúð lesandans af þeirri ástæðu. Gjörólíkur Þrándi er andstæðingur hans, Sigmundur Brestisson, glæsileg hetja sem ekki má vamm sitt vita og er hlynntur því að Færeyingar gangi höfðingjum Noregs á hönd. Sigmundur fellur ungur líkt og þeir fornu kappar sem eru honum sem andlega skyldir, Sigurður Fáfnisbani og Gunnar á Hlíðarenda.

Þótt sagan sé fremur illa varðveitt leynir sér ekki að hún er listilega samin og býr sannarlega yfir lifandi og eftirminnilegum mannlýsingum.